در دهکده ای کوچک مردی زندگی می کرد که به ابله
بودن اشتهار داشت و ابله هم بود. تمام آبادی مسخره اش می کردند. ابلهی تمام عیار
بود و مردم کلی با او تفریح می کردند.ولی او از بلاهت خود خسته شد. بنابر این از
مرد عاقلی راه چاره را پرسید.
مرد عاقل گفت:
- مساله ای نیست! ساده است. وقتی کسی از کسی تعریف کرد تو انکار کن.
اگر کسی ادعا می کند که " این آدم مقدس است " فوری بگو " نه ! خوب
می دانم که گناهکار است " اگر کسی بگوید " این کتابی معتبر است "
فوری بگو " من خوانده و مطالعه کرده ام " نگران نباش که آن را خوانده یا
نخوانده ای راحت بگو " مزخرف است!"
اگر کسی بگوید این نقاشی یک اثر هنری بزرگ است " راحت بگو " این هم شد
هنر؟ چیزی نیست مگر کرباس و رنگ. یک بچه هم می تواند آن را بکشد". انتقاد کن
انکار کن دلیل بخواه و پس از هفت روز به دیدنم بیا.
بعد از هفت روز آبادی به این نتیجه رسید که این شخص نابغه است : " ما خبر از
استعدادهای او نداشتیم و اینکه او در هر موردی اینقدر نبوغ دارد. نقاشی را نشان او
می دهی و او خطاها را به شما نشان می دهد. کتابهای معتبر را نشان او می دهی و او
اشتباهات و خطا ها را گوشزد می کند. جه مغز نقاد شگرفی! چه تحلیل گر و نابغه
بزرگی! "
پس از هفت روز پیش مرد عاقل رفت و گفت:
- دیگر احتیاج به صلاح و مصلحت تو ندارم. تو آدم ابلهی هستی!
تمام آبادی به این آدم فرزانه معتقد بودند و همه می گفتند:" چون نابغه ما
مدعی است این مرد آدمی ابله است پس حتماً او باید ابله باشد."
زمانی در شهرِ باستانیِ اَفکار، دو مردِ دانشمند زندگی می کردند که با هم بد بودند و دانشِ یکدیگر را به چیزی نمی گرفتند. زیرا که یکی وجود خدایان را انکار می کرد و دیگری به آن ها اعتقاد داشت. یک روز آن دو مرد یکدیگر را در بازار دیدند و در میان پیروانِ خود در باره وجود یا عدمِ خدایا به جر و بحث پرداختند. و پس از چند ساعت جدال از هم جدا شدند. آن شب منکرِ خدایان به معبد رفت و در برابر محراب خود را به خاک انداخت و از خدایان التماس کرد که گمراهی گذشته او را ببخشایند. درهمان ساعت آن دانشمند دیگر، آن که به خدایان اعتقاد داشت، کتاب های مقدسِ خود را سوزاند. زیرا که اعتقادش را از دست داده بود.
کار
پلیدی که انجام می دهیم با ما می ماند و نیکی هایی که انجام می دهیم به ما باز
میگردند.
این داستان زنی است که برایتان نقل می شود:
پدر
راهنمایی می کرد و پسر در حالی که نگاهش با چپ و راست شدن دست پدرش همراه شده بود
به سخنانش گوش می کرد.
-- زن مثل گردو می مونه باید خردش کرد و بعد مغزش را درآورد و جوید.
-- زن مثل زعفرونه باید حسابی بکوبیش تا خوب عطر و رنگ بده.
-- زن مثل نمد میمونه باید یک نقشی بهش داد و تا میخوره کوبید تو سرش تا شکل
بگیره.
-- زن مثل ……………
پسر فریاد کشید : مواظب باش داره می سوزه …
پدر دستش را گزید و برسرش کوبید و گفت: خدا به دادم برسه، بیچاره شدم، این
عزیزترین لباس مادرته!!
گفت:
سلام!
گفتم: سلام!
معصومانه گفت: می مانی؟
گفتم : تو چطور؟
محکم گفت: همیشه می مانم!
گفتم: می مانم.
روزها گذشت. روزی عزم رفتن کرد. گفتم: تو که گفته بودی می مانی؟!
گفت: نمی توانم! قول ماندن به دیگری داده ام .... باید بروم!
ماشین حسابش رو روشن کرد. کرایه خونه + قبض آب و برق و تلفن + قسط ماشین + ..... همین طور که جمع می کرد سرش بیشتر سوت می کشید! یه نگاه به فیش حقوقش، یه نگاه به رقمی که ماشین حساب نشون می داد، باید چی کار می کرد ؟
همش توی خواب کابوس می دید، دیگه کلافه شده بود. از خواب بیدار شد. می خواست بره تا یه قرص آرام بخش بخوره تا راحت بخوابه. ولی هرچی سعی کرد نتونست از جاش تکون بخوره. پتو رو زد کنار ! تازه یادش اومد که پاهاش رو توی جنگ از دست داده. باید از ته دل کمک می خواست تا یه نفر بیدار بشه و ......
یاد مردان رشید سرزمین ایران جاودانه باد.